Auw!! Vorige week maandag had ik ineens een soort van spierpijn in mijn linker bovenbeen. Het voelde maandagavond aan als spierpijn, en ik dacht ik heb vast ergens een verkeerde stap gezet of zoiets. Dat gebeurd mij nog wel eens, en ik heb gauw spierpijn.
Auw!
Misschien na een nacht rust wordt het vast beter. Dinsdagochtend word ik wakker en het doet nog veel meer pijn. Ik kan niet zitten, niet lopen, niet liggen. Ik kan mijzelf niet meer omdraaien zonder gigantische pijn. Het trekt naar mijn rug, naar mijn knie, voor en achter en het trekt naar mijn liezen. Wat is dit? Dit kan toch niet zomaar omdat ik een verkeerde stap gezet heb. Dit heb ik nog nooit mee gemaakt. Wat een pijn. Normaal gesproken ben ik niet kleinzerig, vind ik zelf, maar dit is niet houdbaar. Dit wordt op de tafel bij de neuromusculair therapeut, die helpt mij met vastzittende spieren in één behandeling weer op de been. Donderdag kan ik terecht, dat is mooi, hoef ik nog alleen de woensdag door te komen.
Auw!
Dinsdagnacht kan ik mij nog steeds niet omdraaien in bed. Ik kan niet op mijn linkerzij liggen, en op mijn rechterzij lukt ook niet. Liggen doet sowieso zeer. Ik word niet goed, wat is dit? Gebroken werd ik wakker woensdag en besloot toch maar de huisarts te bellen. Daar kon ik gelijk terecht, gelukkig. Het bleek een slijmbeursontsteking in mijn heup te zijn. Hoe kom ik daar aan, en hoe kom ik eraf? Er werd gelijk een injectie in gespoten en zou vrij snel moeten gaan werken. Inderdaad, woensdagavond ging het scherpe randje eraf. Slapen was nog steeds een kriem. Donderdag ging het gedurende de dag een stuk beter en vrijdag was de pijn zo goed als weg. Wat een wondermiddel.
Uit je doen!
Ik merk aan mij, dat deze ontsteking wat bij mij triggert. Doordat je pijn hebt, werkt je hoofd gelijk ook niet meer zoals het zou moeten doen. Je bent continu afgeleid, lontje is wat korter en je voelt je niet verbonden met je lijf. Mijn lichaam deed dingen, waar ik geen controle over had, en hier hou ik zo niet van. Ik was een week van de riedel en uit mijn hum, en ik merk dat het ook weer tijd nodig heeft voordat ik mij zelf weer terug gevonden heb. We zijn nu een week verder en ik voel mij nog steeds vreemd. Het komt vast allemaal wel weer goed, maar het heeft even zijn tijd nodig, denk ik. Ik ben ook niet het type van stilzitten. Meer het type van door rennen. Misschien was dit nodig, om mij te laten herinneren dat je niet altijd kan rennen, en dat je lichaam vanzelf gaat protesteren. Ik ga proberen om wat vaker op een dag een moment voor mijzelf te nemen, en de rust op te zoeken. Ik hoop deze pijn nooit meer te ervaren.
Comments