Trauma's trauma's!
Van de zomer raakte ik in een burn-out en er kwam allemaal oud zeer naar boven. Na jaren van opeenstapeling van gebeurtenissen. Maar wat heeft mij getriggerd dat dit allemaal naar boven kwam, heb ik mij de laatste maanden afgevraagd.
Het antwoord stond op mijn computer. Ik was begonnen met blogs te schrijven.
Blogs?
Ik had een oud dagboek gevonden en ben gaan bloggen, over Joey mijn zoon. Over de begin periode van zijn leven, over de onderzoeken en ziekenhuis opnames. Nu realiseer ik mij, dat toen ik daar mee bezig was alles naar boven kwam. De jaren van frustraties, zorgen, verdriet en vooral eenzaamheid. Ik heb de blogs nog niet gepubliceerd, omdat ik er zelf nog mee moet dealen om ze te lezen. Ik realiseerde mij, dat ik overal alleen voor stond, en daar zat het trauma ook gelijk. Dat wist ik toen niet, maar nu wel, na veel zelfonderzoek en sinds kort naar een psycholoog, Het zit zo diep in mijn lijf, dat ik er zelf niet zo goed bij kan komen om het op te lossen. En ik wil het oplossen, want zo wil ik mij nooit meer voelen. Die eenzaamheid, van toen, maar ook van nu daar wil ik vanaf. Ik hoor mensen denken, eenzaamheid, jij? Ja, ik.
Eenzaam.
Misschien als jij deze blogs leest, dat je het niet voelt, maar bij mij zit het in elke zin verweven. Elke zin die ik lees voel ik van binnen iets gebeuren. Mijn maag krimpt ineen en de tranen liggen op de loer.
Ze zeggen dat je je trauma oploopt voor je 7de levensjaar en na diep spitten kwam ik daar ook op uit. Blijkbaar loopt dat als een rode draad door mijn leven heen, en elke keer als ik er alleen voor sta, wordt dat trauma dus getriggerd. Toen ik de blogs aan het schrijven was, kwam dat allemaal terug. Daar zat zoveel verdriet achter dat ik niet kon stoppen met huilen. Wat is het, waar je zo verdrietig om bent, vroeg mijn dochter een keer, en ik kon het haar niet vertellen, want ik wist het zelf toen nog niet. Nu wel. Het alleen vechten voor iedereen, het alleen voelen op zielsniveau, de eenzaamheid. Ondanks dat ik twee keer getrouwd ben geweest, stond ik daar ook alleen voor iedereen te zorgen en alle ballen hoog te houden. Alles om ieder ander gelukkig te houden. Ikzelf was in dat verhaal niet belangrijk.
Binnenvetter.
Er was altijd wel volk bij ons in huis, familie, vrienden, buren noem maar op. Het was bij mij altijd de zoete inval, en iedereen kon aan mijn keukentafel zijn verhaal kwijt, en zolang dat gebeurde, kon ik mij toch niet eenzaam voelen? Niets is minder waar, maar ik had het te diep weg geduwd, en ik wilde er ook niet bij komen. Diep van binnen wist ik, als mijn beerput opengaat, krijg ik hem misschien niet meer dicht. Dus luisterde ik, gaf advies en goede raad, en hield alles lekker bij mijzelf binnen. Terwijl mijn gezicht altijd een open boek is geweest, heeft niemand de pijn van binnen gezien. De pijn van alleen zijn, binnen een groep. Of dat nu vrienden waren, familie of binnen mijn huwelijk, overal heb ik mij altijd een alleen gevoeld. Ik moest er alleen mee dealen. Maar nu ga ik dat trauma van 53 jaar geleden opruimen zodat het mij geen tranen meer geeft. Alléén de beslissingen nemen en er alléén mee dealen, dat ben ik wel gewend, maar het gevoel wil ik daarbij kwijt zien te raken. Ik ben begonnen om het eerste blog terug te lezen, en dit keer waren er geen tranen, dus het begin is er. Eerdaags ga ik ze online zetten, dan weet ik, dat ik een eind op weg ben naar heling. De oliën ondersteunen mij in dit proces en ik ben dankbaar dat dit op mijn pad gekomen is. Vandaag gaat er Motivate etherische olie in de diffuser om mij de schop onder mijn kont te geven, die ik vandaag nodig heb, om de dingen te doen die ik moet doen. Ik kom er wel, daar ben ik heilig van overtuigd, want ik weet dat ik een sterke vrouw ben, die niet snel opgeeft.
Love you all en bovenal mijzelf.
Wil jij ook ervaren wat deze prachtige oliën kunnen betekenen voor jouw emotioneel welzijn, en je hebt nog geen account bij doTERRA, klik dan op onderstaande link
Comments