Wat is jouw mooiste cadeau?
Die vraag werd laatst gesteld naar aanleiding van een podcast van een collega. De podcast ging over het leven na een traumatische ervaring, bijvoorbeeld een scheiding, of het leven na een narcist. Daar kon ik volmondig op zeggen dat ik zelf het mooiste cadeau was.
Ja, na jaren geleefd te hebben met een narcist was ik Karen compleet kwijt. De eerste jaren waren geweldig, en ik werd de hemel ingeprezen. Dat was ook nieuw voor mij, dus daar genoot ik met volle teugen van. Maar dan ineens is daar een kentering. Wanneer, hoe, en waarom, dat weet ik nog steeds niet, maar ik ben nu ook zo ver dat het er ook niet meer toe doet. Na de scheiding ben je alleen bezig met overleven en hoe kan ik het zo goed mogelijk doen voor mijn kinderen.
Burn Out!
Uiteindelijk resulteerde dat vorig jaar zomer in een burn-out. Ik kon niet meer, ik was mijzelf aan het verliezen, ik stond met mijn rug tegen de muur, op het randje van de afgrond. Toen ineens was daar een omschakelpunt. Ik heb hulp gezocht en ben met mijzelf aan de slag gegaan. Wat heeft geholpen? Ik weet het niet, zeg het maar. Was het de psycholoog, de olie, mijn mindset, de oefeningen die ik deed? Ik denk dat het een combinatie van alles was, op de juiste tijd en op de juiste plek.
Nu zijn we een jaar verder, en kijk eens waar ik sta. Een paar maanden geleden had ik een oefening in het bos, met collega's, en daar kwam de ommekeer. Ik zag ineens mijzelf. Karen!! Dat gekke mens, die iedereen altijd al zag, maar ikzelf niet. Ineens was IK het cadeautje dat uitgepakt moest worden. Net een ui, laag voor laag, kom ik steeds dieper in mijn ware ik. Ik zie mijzelf voor wie ik ben, met al mijn tekortkomingen, maar ook met al mijn krachten, humor, liefde en eigenwijsheden. Want eigenwijs ben ik echt wel. Maar kanonnen, wat voelt dat allemaal goed. Moest dat nu echt 60 jaar duren?
Mijzelf.
Vroeger in mijn pubertijd was er altijd de vraag in de klas, wie is dit jaar klassenvertegenwoordiger? De hele klas wees altijd naar mij. Ik heb nooit begrepen waarom dit was. Ik?? Why??? Ik begreep het niet. Ik zag mijzelf niet zoals zij mij zagen.
Ben ik wat tekortgekomen in al die jaren? Nee, zeker niet. Ik had deze weg moeten afleggen om op dit punt te arriveren. Het was een lange weg, dat kan ik je wel vertellen. Maar elke stap bracht mij dichter bij mijzelf. Ik durf nu te gaan staan voor wie ik ben. Ik moet zeggen dat het mij ook bevalt, wie ik zie in de spiegel elke ochtend.
Is het einde in zicht?
Nee, zeker niet. Elke dag leer ik weer nieuwe dingen. Ik ga voorlopig nog niet stilstaan. Ik wil nog teveel in dit leven ontdekken. Op de een of andere manier, heb ik nu pas het gevoel dat 'ik' leef. Ik zeg het verkeerd, niet dat ik 'leef', maar dat ik mijzelf ben. 18 jaar geleden heb ik tegen een schoonzus gezegd, dit is het en daar moet je het mee doen, meer is er niet. Jeetje, wat had ik dat fout. Er was nog zoveel meer. Zo vreselijk veel meer. Dat was het echt nog niet allemaal. Ik ben dankbaar dat de weg mij hier heen heeft geleidt, en dat ik het einde nog niet zie. Ik ben nieuwsgierig wat er nog meer gaat komen. Ik wens jullie allemaal een hele fijne week, geniet en wees dankbaar voor wat er op je pad komt, je weet nooit welke lessen je hieruit mag gaan leren.
Comentarios