Weekend Texel
Ten eerste wil ik jullie een geweldig 2024 wensen, dat al jullie dromen uit mogen komen.
Ik zou jullie nog vertellen hoe het weekend met de familie is afgelopen. Zoals ik in het vorige blog schreef, moest ik altijd teveel van mijzelf met de kerstdagen. Ach elke feestdag eigenlijk. Hoe zou het dit jaar gaan, was ik veranderd?
Dag 1.
Vrijdagmiddag kwamen we achter elkaar aan op Texel. Het leek wel weer een volksverhuizing. Als je zag wat we allemaal weer mee hadden. Tassen, Bench, rolstoel, nog een Bench, nog meer tassen met boodschappen. Ik denk toch als we maar niets te kort komen. Of ze op Texel geen winkels hebben. Maar goed ik was goed voorbereid.
Eten en drinken was er genoeg. Ik had voor de eerste avond macaroni gemaakt, zodat we niet hoefde te koken en snel klaar waren. Iedereen hielp mee, tafel dekken, saus opwarmen, macaroni koken. Het was een drukte in de niet zo hele grote keuken. Gezellig, hier hou ik van. Nadat de vaatwasser gevuld was, werd het tijd voor spelletjes. Ja, wat kan ik daar over zeggen. Ik was om 17.00 uur al aan een wijntje begonnen, en na 23.00 uur mocht ik niet meer meedoen. Ha ha. ik was stront vervelend, volgens de familie. Ik denk dat ze gelijk hadden. Maar gezellig dat ik het had.
Dag 2.
Dag 2 viel het weer wat tegen. Kneiterharde wind, dus een strandwandeling zat er niet in, tenzij je gezandstraald wilde worden.
Dus de kinderen ingeladen en naar Ecomare gegaan. Zeehondjes, vissen en een mooie tentoonstelling over Nederland en hoe het er over 200 jaar uit gaat zien, met stijging van de zeespiegel en daling van het vasteland. Schrikbarend om te zien dat we dan nog maar een half land over houden. Wolvega zat net een beetje op de grens waar we droge voeten houden. Het was een leuke tentoonstelling en de kinderen hebben er weer wat algemene kennis bij opgedaan. S avonds gingen we bij Paal 28 eten. Paal 28 dat moet een strandtent zijn. Dat klopt en normaal ook goed toegankelijk, maar na alle wind en regen, was de parkeerplaats een zwembad geworden en een zandverstuiving op het pad omhoog. Dat gaat met een rolstoel niet echt makkelijk, dat kan ik je wel vertellen. Maar gelukkig heeft mijn zoon 3 sterke broers en een sterke zwager, dus die was zo boven. Iedereen had zijn work-out gehad toen we de strandtent bereikt hadden. Onze monden waren gelijk gevuld met zand. Bleh, brr. Lekker gegeten met z'n allen, en daarna weer naar het huis, spelletjes doen. Ik mocht er nu wel bij zitten de hele avond. Ik had de avond genoeg gehad, ik was er wel weer een beetje klaar mee.
Dag 3.
Met Kerstmis kijkt iedereen altijd uit naar het kerstontbijt 1ste kerstdag.
Als traditie doen we dit altijd zeer uitgebreid. Aangezien we maandagochtend toch wel weer bijtijds uit het huisje moesten besloten we dit zondagochtend te doen. Met z'n allen aan het kerstontbijt. Als ik de tafel zo rond kijk, voel ik mij dankbaar voor mijn gezin. Alle 5 de kinderen waren er en de kleinkinderen. Wat een rijkdom om met z'n allen aan deze grote tafel te zitten. Met een paar naar Den Burg geweest, beetje shoppen en lunchen. Daarna lekker relaxen en s avonds gingen we gourmetten met de hele familie. Iedereen hielp, met het klaarzetten en elkaar. Ik zat in het midden van de tafel en wat was dat rustig, Normaal ben ik voor iedereen bezig vlees te bereiden, maar ik kon er zelf niet bij, dus dat was zeer relaxed. Ik ben achterover gaan zitten en overzag de hele tafel, iedereen was iedereen aan het helpen. Het was een fijn gezicht, om iedereen zo te zien. S avonds was het weer tijd voor de spelletjes. Je kon nu merken dat er mensen waren die ook wat slaap te kort waren gekomen, en ik weet ook weer waarom ik gescheiden was. Toch heb ik weer vreselijk gelachen. De meeste lagen vroeg op bed.
Dag 4.
1ste kerstdag, de dag van vertrek. Om 10.00 moesten we weer de auto's gepakt en gezakt hebben en waren we allemaal weer onderweg naar ons eigen huis. Ik kijk terug op een zeer geslaagd weekend, waarvan ik genoten heb. Ik had niet het gevoel dat ik van alles moest regelen en bedenken en iedereen moest helpen. Wat een verademing was het om niet meer te moeten. Af en toe moest ik wel mijn mond houden, dat dan weer wel. Maar de rest moest dan weer niet. Ik denk dat ik genezen ben van het moeten-virus. Het voelt als een bevrijding, steeds dichter bij jezelf te komen en steeds beter weten wat goed is voor mij en waar ik naar verlang. Deze dagen zijn daar ook goed voor geweest, om te reflecteren op mijn leven. En, hoe onwijs dankbaar ik ben voor mijn gezin.
Comments